Himmelen begynner her (Jandy Nelson)

Ein av dei beste tinga med å bli vaksen, er å kunne slappe ganske så av med det å vere redd for kva andre tenkjer eller meiner om ein. For eksempel kom det ei tid då eg var ung, då eg plutseleg følte at det ikkje lenger var heilt akseptert å sitte og leike med lego lenger... Dermed vart legoen rydda vekk. No, derimot, er det ingen problem å innrømme at eg syns det er kjekt å bygge med lego. Det var eitt eksempel.

Eit anna eksempel er boka du ser til høgre her. Eg veit ikkje heilt kva kameratane mine på vidaregåande hadde sagt viss dei fann meg sitjande og lese ei bok med dette omslaget... ALT med omslaget fortel meg at dette er ei bok som er berekna for unge jenter. Dermed er det nok få tenåringsgutar som vågar å låne den og lese den.

Og det er veldig dumt.

For dette er ei litterær perle, eit overflodshorn av språklege krumspring. Boka er ein del av hausten sin txt-aksjon hos Foreningen Les! Det er også grunnen til at eg les den no, og eg er glad for at boka er med (Det er ikkje sikkert at eg hadde plukka den ut i bibliotekhyllene viss eg hadde funne den der... Den ser ikkje så veldig... litterær ut...)

Boka startar på ein ganske utradisjonell måte. Hovudpersonen, Lennie, har akkurat mista søstera si, Bailey. Dei to søstrene har hengt saman som erteris heilt frå barndomen av, så det er eit stort tomrom som må fyllast. Boka tek opp dei vanskelege kjenslene på ein veldig forståeleg måte, som lesar kan eg til tider verkeleg kjenne smerta til hovudpersonen. Det som før var enkelt og sjølvsagt, vert med eitt så veldig vanskeleg. I tillegg vert ho hovudstups forelska i ein gut som heiter Joe, og er ein racer på dei fleste instrument, samtidig som ho føler at Toby, Bailey sin forlovede, er den einaste som verkeleg kan forstå henne. Her er det duka for drama...

Heldigvis er ikkje dette ei klassisk sukkersøt "jente-må-velje-mellom-to-gutar"-historie. Hovudtemaet i boka er sorg, og korleis ein møter eit ufatteleg tap. Undervegs i boka skriv hovudpersonen små dikt, som ho gøymer overalt der ho ferdast. Dette diktet, frå starten av kapittel 10, var kanskje det eg likte aller best:

Hovudpersonen bur saman med bestemora og onkelen, og dei tre taklar sorga på kvar sin måte. Bestemora ynskjer at Lennie skal pakke vekk søstera sine ting, noko ho lenge motset seg. Til slutt begynner ho likevel å pakke vekk dei mest upersonlege tinga, og det er i den samanhengen at dette fine avsnittet dukkar opp:

Eg likte godt setningen: "Hver gang noen dør, brenner et bibliotek." Det seier noko om alt det som forsvinn frå verda når eit menneske dør.

Dette, og fleire slike flotte avsnitt, kan lesast i sin heilskap viss du plukkar boka frå hylla og gir deg tid. Og det håpar eg at du gjer! Og til dykk gutar: Ikkje la dykk lure av omslaget...