Åge på skråplanet

Det kan visst gå heilt gale

med så mange eg veit om

Slik gjekk det til då Åge

såg at kontoen var tom:

Først tusla han rundt bordet

såg på veggen, såg ut glaset

Kjente på ei merkleg kjensle

av at allting ville rase

Så gjekk han ut på vegen

Ynskte spørje om litt hjelp

Men ingen som han møtte

ville hjelpe slik ein kvelp

Då såg han siste utveg

i eit vindauge på streeten

Der skein sola på eit våpen,

som han tok i siste liten

Med kaldt metall mot magen

og is i alle årer

Leita Åge etter offer

mens han turka vekk to tårer

Til sist han såg ein flokk,

ein familie på tur

Han sneik seg bak eit hjørne

dukka ned og låg på lur

Då dei vandra rett forbi han

spratt han fram og smilte lurt

Gje meg penga, eller livet,

prøvde han å mumle surt

Men alt som kom frå munnen

var litt piping og eit hves

Og aldri har vel ransoffer

sett opp så muntre fjes!

Vår vesle venn, vår Åge

vart heilt raud frå topp til tå

Og aldri meir i byen rundt

han turte ut å gå

No sit han ved eit kjøkkenbord

og stammar nokre ord

Kan eg få kjøttkaker til middagen

Å, ver så snill, då , mor?

(Tekst: Ole Jørgen. Illustrasjon: elev i 8A)