I
friminutta stod han i eit hjørne for seg sjølv. Det såg alltid ut som han
tenkte mykje. Han berre stod der, stirra ut i lufta og tenkte. Sikkert djupe
tankar, eller vanskelege tankar. Eller kanskje såre tankar. Det må ha vore
mange såre tankar som vart tenkte i det hjørnet.
Vekene
gjekk, og regnet kom. Haustregnet varte alltid så lenge der eg vaks opp. Veke
inn og veke ut, utan pause. Til slutt var det å ta på seg støvlar og regnjakke
ei rutinesak, ikkje noko ein tenkte så mykje over lenger. Det er vel ein av
forsvarsmekanismene til oss menneske, det å la alt det tunge som vi berre må
gjere bli rutine. Då treng vi ikkje tenkje så mykje på det.
I
friminutta stod han fortsatt i eit hjørne for seg sjølv. Han hadde støvlar og
regnjakke, som oss andre, men han såg bestandig så våt ut. Våt og forkommen og
heilt aleine. Eg kikka bort mot han av og til, der eg stod med venene mine og
snakka om den siste MacGyver-episoden, eller om dei nye programma på nye TV2,
eller dei artige replikkane til Chief Inspector Clouseau frå The Pink Panther.
Det var slikt vi snakka om i 1992. Det var alltid mykje å snakke om. Men borte
i hjørnet stod han og tenkte. Djupe, såre tankar. Kanskje han såg på Clouseau
han også? Ingen av oss visste noko om kva han såg. Ingen av oss spurte.
Så
kom oktober, og oktober kom med endå meir regn, viss mogleg. Sekken var alltid
våt når eg kom til skulen, og berre det at eg alltid lukka den skikkeleg, heldt
bøkene tørre. Buksa tørka ikkje før i tredje time. 14. oktober stod vi og
snakka om Askeladden, spørjeprogrammet. Vi var sju stykker trykt saman under
det vesle taket over inngangsdøra. Han stod i hjørnet, som vanleg. I to månader
hadde vi gått i same klasse, og eg hadde endå ikkje høyrt han seie eit ord. Og
ikkje høyrt nokon seie noko til han heller.
Det
var fem minutt att av friminuttet, og plutseleg såg eg han komme gåande mot
oss. Ingen andre la merke til endringa, det var nok ikkje så mange som hadde
lagt merke til at han stod der i det heile, så kvifor skulle dei merke at han
plutseleg ikkje stod der lenger? Han gjekk mot oss, men verka usikker i stega.
Liksom bedande. Såg mot oss, det tørre taket, praten, alle orda som svirra att
og fram og latteren som ofte steig opp over den vesle gruppa. Latteren nådde
ikkje heilt bort til hjørnet. Berre lyden av den.
Han
stilte seg under taket, heilt i utkanten av den vesle gruppa vår. Såg usikkert
frå den eine til den andre. Det lyste av han at dette var noko uvant. Det var
vanskeleg å ta kontakt, nesten umogleg. Korleis skulle ein vel lære slikt, når
ein ikkje har vener?
Stille,
berre litt høgare enn kviskring, våga han seg ut med eit spørsmål: “Klarte de
spørsmål fem i går?” Vi som stod nærast såg litt forvirra på kvarandre. Vi såg
mot Fredrik, det var ofte han som staka ut kursen for samtalen, og ein måtte
liksom ha han med på laget. Sa ein imot Fredrik, var det ikkje sikkert at det
var plass under taket neste dag. Det verka ikkje som han høyrde spørsmålet, for
han fortsatte å leggje ut om den teite sluttreplikken til Finn Schau. Den var
ikkje heilt god, visst.
Eg
såg bort på han i augekroken. Ansiktet lukka seg litt, det var akkurat som uvissa
kraup inn gjennom auga hans og gjorde han endå meir usynleg. Eg hadde lyst til
å svare, hadde lyst til å snu meg og seie at ja, eg klarte det, men det var
vanskeleg. Hadde lyst til å flytte meg endå meir til høgre, så han fekk betre
plass. Men eg gjorde det ikkje. Eg heldt munnen lukka, og lot Fredrik prate
vidare.
Til
slutt snudde han og gjekk ut i regnet att. Vekk frå den vesle, tørre gruppa, tilbake
til hjørnet sitt. Igjen stod han og tenkte. Auga var mørkare enn før, men det
var umogleg å sjå dei tydeleg. Det var altfor mykje regn.
Det
var hausten 1992, den hausten det regna så mange tårer at store bitar av
hjartet mitt vart vaska vekk.
(Tekst: Ole Jørgen. Illustrasjon: Elev i 8A)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar