Viskelær (-eit kåseri)

I dag feirar eg eit aldri så lite jubileum. Eg feirar ikkje stort, festen består stort sett av meg sjølv og ein liten pakke med rosiner, men det kan vere koseleg nok. Eg lar, som det heiter, dagen passere i stillhet, endå det som skal feirast er stort nok i seg sjølv. I dag delte eg nemleg ut viskelær nummer hundre, og den uheldige eleven, som hadde stava Elfenbein feil, spanderte eit smil då eg la viskelæret på pulten framfor han. Ja, berre smil du, tenkte eg. Og meinte det. Det er godt at folk er glade på slike dagar.

 

Viskelæret eg delte ut var heilt kvitt, forma som eit rektangulært prisme og elles veldig standardisert etter den norske skulen sine behov. Elfenbin vart omhyggeleg omgjort til Elfenbein, og eg et rosinpakken min i sikker visse om at dagen vart eit lite hakk betre, både for eleven, for ordet Elfenbein og for meg sjølv. Tankane flyr tilbake, med eit historisk sus i vengjene, til midt på åttitalet. Då troppa eg opp på skulen med nyinnkjøpt sekk, matboks og pennal med blyant, blyantspissar og viskelær. Mitt første viskelær. Kven kan vel gløyme det?

Den gongen, då eg sjølv gjekk på skulen, hadde viskelæra namn. Dei heitte Snorre, oppkalla etter den store vikingjournalisten som dekka dei fleste kampar og slag i vikingtida. Gjennom hans velformulerte artiklar fekk både supporterar og andre interesserte følgje med på sine favorittkongar, og om dei avanserte eller rykka ned i kongestriden. Det var knapt eit tørt auge att i salen etter at Snorre sine skildringar hadde blitt lest opp, og vi kan vel tilskrive sjølve vikingidentiteten vår til gode herr Sturlason.

Likevel, det var ikkje alle som likte han. Dei tapande kongane kom stadig med truslar mot mannen dei meinte var ein ryktemakar og landssvikar, og dei var så hissige at han til slutt måtte kjøpe seg sete hos SAS og fly til Island. Her gøymde han seg i eit vulkankrater, medan motstandarane prøvde å slette historiene hans frå dagsordenen. Dei fekk seg likevel ikkje til å kaste heile avisene. Desse avisene måtte gå på rundgang i bygda (Det var trass alt ikkje så lett å handskrive eigne aviser til kvar abonnent), og dei inneheldt nyhende frå England, med informasjon om dei mest innhaldsrike klostera, og teikneseriar med Hårek og Kark. Derfor måtte dei finne ein måte å få vekk berre delar av teksten på, og vips var Snorre-viskelæret oppfunne.

Denne nye oppfinninga vart veldig populær, særleg blant lærarane i ungdomsskulane. Kvar gong elevane kom i fare for å uttrykke kjensler eller vise svakhet i stilane sine, løfta lærarane på augelokka og påstod at dei hadde “begått ein Snorre”. Etterpå drog dei fram det berykta viskelæret, og elevane gispa i ærefrykt over vidunderet. Den stakkars eleven måtte viske vekk dei dårlege bitane av teksten sin, medan dei andre såg på med store auge.

Dessverre vart dette noko dei fleste elevane hadde lyst til å gjere, og dermed byrja dei første skrivefeila å bre om seg. Elevane skreiv rett og slett feil med vilje, berre for å få viske med Snorre-viskelæret. Til slutt var det heilt brukt opp, og læraren måtte bestille nye. Ja, dei vart så populære at det vart bestilt inn heile klassesett med viskelær, og elevane skreiv og viska for harde livet. Det var den beste dagen i liva deira, nokon sinne.

Uvitande om alt dette, sat Snorre i krateret sitt på Island og skreiv hatbrev til vikingkongane og lærarane som hadde jaga han frå landet. Dette var sjølvsagt litt irriterande, så dei sjøsette båtane og fann han etter ei lang og intens jakt.

Han hadde gøymt seg i ein liten jordkjellar under hytta si, og var nesten ikkje til å kjenne att. Mest fordi han ikkje hadde barbert seg eller klipt håret på over fire dagar. Dei fortalte Snorre om det populære viskelæret, noko som gjorde han svært glad. Det vart likevel ei kortvarig glede, for neste dag då han vakna og skulle stå opp, hadde dei drepe han så han var død.

Etter dette slutta hatbreva å strøyme ut frå krateret, og flya kunne igjen frakte byråkratar og pakketuristar mellom Island og resten av verda. Den vesle øya var då nesten heilt gløymt av folk flest, og Snorre også. Berre viskelæret og tekstane han hadde skrive var att. Heldigvis fantes det GHB-ar også på den tida, gamle damer med Grått Hår og Briller, som stilte seg veldig skeptisk til nymotens oppfinningar, som ski, vaffeljern, såpe og viskelær. Dermed vart ein del av tekstane til Snorre tekne vare på til ettertida, og vi kan lese dei i dag. Dessverre vart ikkje nokre av hatbreva redda frå vikingkongane sine viskeglade hender.

Snorre-viskelæra var populære i skulen heilt fram til 1990-talet, og norske barn kunne stolte komme heim med ein Snorre i pennalet første skuledag, få ein klapp på skuldra og ein klem av foreldre, som med tårer i augekroken endeleg kunne sjå at også deira son eller dotter kom til å bli til noko, og føre tradisjonane vidare.

Det heile tok ein brå slutt då innkjøpssjefen snubla i ei diger bok på veg ut frå

soverommet og brakk alle beina i fallet. Medan han låg der, hadde han ikkje anna å gjere enn å lese i boka, som tilfeldigvis var ei utgåve av Snorre. Då dei fann han, tre timar seinare (For dei hadde ikkje mobiltelefonar på den tida, så det gjekk ufatteleg med tid før fråværet vart registrert), hadde han fått ein så enorm overdose med Snorreforteljingar, at han aldri meir ville sjå namnet for sine auger. Dermed overtok Faber-Castell, som kom frå den tidlegare utplyndra vestkysten av Storbritannia, heile jobben med å skaffe viskelær, og Snorre-viskelæret vart raskt gløymt av den oppveksande slekta.

For oss historielærarar er det ganske trist å sjå korleis elementær kunnskap gradvis forsvinn frå skulen, og den halvtomme viskelærboksen på kateteret framfor meg er ei sår påminning om nettopp dette. Dei ligg og ropar etter å bli brukte, medan elevane sit, uvitande om det historiske vakuumet dei befinn seg i, framfor datamaskinene og trykker i veg på svarte plastikknappar. Kven har bruk for viskelær i dag, med delete-knappen lett tilgjengeleg oppe til høgre, og staveprogram som rettar dei verste feila automatisk? Då eg delte ut viskelær nummer 99, for snart tre år sidan, planla eg feiringa av hundreviskelærsjubileumet i detalj; bestilte kake, smellbon-bonar og inviterte hundre gjestar. Det heile vart, som du forstår, ein fiasko frå ende til annan.

Så denne dagen får passere i stillhet. Berre eg, rosinpakken og det gamle Snorreviskelæret frå 1. klasse, som eg sjølvsagt har teke vare på. Eg er då trass alt ein ekte viking. Eg hugsar kor eg kjem frå.