Bjørn Sortland tar i denne boka tak i eit av vår tids største tragediar og drama; konflikta i Syria. Mariam og broren Luka er dei einaste som er att av familien, og dei bur i ruinane etter det sønderbomba huset. Heldigvis var faren pessimist, og hadde teke sine forhåndsreglar i god tid, noko som gir Mariam og Luka ein sjanse til å klare seg. Likevel er livet svært vanskeleg, og det vert raskt verre: Luka vert sjuk, og det er ikkje råd å få tak i medisin. Mariam bestemmer seg då for å ta med seg broren og rømme til ein stad der han kan få hjelp.Det er ei dramatiske historie som vert fortalt, og vi kjem nært innpå to av offera for borgarkrigen. Alle perspektiv vert omsnudde når vi kjem nær enkeltmenneska på denne måten, og vi oppdagar at flyktningen på sjøen er eit vanleg menneske som meg og deg. Jenta i ruinen er eit vanleg menneske som meg og deg. Jenta og den vesle guten som let seg smugle over landegrensene er vanlege menneske. Som meg og deg. Det er den viktigaste grunnen til at vi treng akkurat slike forteljingar.
Sortland får som vanleg sagt mykje med eit konsist og ofte knapt språk. Setningane er korte, det same er kapitla. Gjennom Mariam sine auge og tankar, og resonnement som gjer at lesaren må fylle ut det som ikkje vert sagt, blir vi tekne med inn i ei dramatisk reise og ein av krigen sine mange, stygge konsekvensar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar