I "Det tynne sverdet" vert me kjent med Sasja, som legg ut på sitt livs eventyr. Mora er sjuk, og den natta ho dør ser Sasja at ho vert teken med i Døden sin båt. Han bestemmer seg for å følgje etter, låner ein pram og kjem seg over havet og på land i Døden sitt rike.
I dødsriket møter Sasja tre ulike typar vesen; hilderar, spartanarar og harpyrar. Han vert ven med ein hilder, og legg på veg innover i riket for å finne huset til Døden. På vegen møter dei mange eventyr, og får seg både nye vener og skumle fiendar. Til slutt når dei fram til målet, men ting er svært annleis enn Sasja hadde forventa.
Nilsson lånar ein del frå Astrid Lindgren, og eg kjenner særleg att element frå boka "Mio, min Mio". Som vaksen lesar forstår ein raskt kor dei ulike vesena kjem frå, men det gir berre ein ekstra dimensjon og styrke til forteljinga. Språket er poetisk og lett, og det er enkelt å bli gripen av dei stemningsfulle tablåa forfattaren skisserer opp. Eg fekk raskt sympati med dei ulike rollefigurane, og til og med Døden har fått, om ikkje sympatiske trekk, så i alle fall ei ganske nyansert framtoning.
Boka eignar seg godt til høgtlesing for born frå 8-9-årsalderen og oppover.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar