Stilen

Han stablar skulebøkene i ein fin stabel på høgre side av pulten, dyttar alle dei lause arka ned i søppelkorga, og tek ein blyant ut av pennalet. No er han klar. Må berre setje stolen litt nærare bordet. Slik, klar. Han spissar blyanten, leitar fram eit tomt ark. Legg oppgåvearket ved sidan av. Stiloppgåve, står det øvst på arket, og under står det informasjon om oppgåva. Nedst finn han tema for oppgåva. “Ryddedag.” Rydde. Han tenkjer at det er noko han bør klare å skrive noko om, så ofte som han må gjere akkurat det.

Optimistisk løftar han blyanten, set den på papiret. “Eg ryddar,” skriv han. Kjem ikkje lenger, for han veit ikkje kva for ord som skal kome etterpå. Hovudet er tomt. I alle fall nesten. Renate. Det er plass til henne. Renate, Renate. At han måtte komme på henne no, då. Han sukkar, og lener seg tilbake på stolen. Tenkjer på det Renate sa på skulen i dag, det om å finne på noko ein dag. Kva meinte ho med det? Var det til han? Det er ikkje så lett å vite, for dei var så mange som stod der. Men ho såg då på han? I alle fall håpar han det.

Renate. På skulen. Kven kan skrive stil, når ho dyttar ut alle tankane? Hovudet er liksom så tomt. Plutseleg lener hans eg fram, og fullfører setninga han starta: “Eg ryddar plass i hovudet mitt.” Det må vere ein god start på teksten, trass i at setninga her heilt sann. Hovudet er faktisk rydda. Det blanke arket skrik mot han, og ein einaste setning er ikkje noko å rope hurra for.

Det merkelege er at dei har gått i same klasse i snart åtte år, og før det tre år i same barnehagen. I året før det igjen, pleidde dei visstnok å leike saman på leikeplassen også. Så han burde jo kjenne henne. Burde vite kven ho er. Likevel, kvar gong han ser henne no, er det som han ser på ein ukjent. Det er så mange ting han ikkje veit om henne, og det er først no i vår han har innsett det. Det er så mange spørsmål han gjerne vil ha svar på.

“Ryddar vekk alt rotet,” skriv han med store bokstavar. Store bokstavar tek meir plass, stilen ser med eitt litt lenger ut. Ryddar vekk rotet. Korleis skal han få det til? Det er umogeleg å samle tankane, og denne stilen er den vanskelegaste han nokon sinne har jobba med. Den er i alle fall vanskeleg no, for kven i alle dagar var det ho spurte om å finne på noko. Ein dag. Kven kan skrive, når ho står her og liksom pustar han i nakken?

Han reiser seg opp og går bort til vindauget. Ser ut på hagen, vegen og skogen bortanfor. Fjella som reiser seg majestetiske mot den blå kveldshimmelen. Alt er så vakkert og stille. Idyllisk. Samtidig kjenner han kløen under foten, det rastlause blodet som pumpar rundt i kroppen. Stilen skal leverast i morgon, og alt han har er to linjer. Det burde vore ulovleg å ha stilinnlevering så seint på året, med så fint vér og god luft til å vere ute i. Kor mykje heller skulle han ikkje teke ein joggetur i skogen!

Han snur seg, ser på møblane i rommet. Lenestolen som er full av blad, CD-plater og bøker. Pulten, senga, klesskapet. Viss alt dette hadde vore borte, hadde det ikkje vore noko rot att. Det måtte vere den ultimate ryddinga, berre hive alt ut vindauget og stå midt i det tomme rommet. Berre golv, tak og veggar tilbake. Heilt ryddig. Han skundar seg bort til arket og skriv det ned. “Ryddar vekk alle møblane.” Slik, då er det skrive. Då er det på ein måte gjort, i den parallelle verda der teksten hans føregår. Det han skriv, skjer jo. Berre ikkje her i det verkelege rommet.

I den andre verda, i stilverda hans, er det veldig ryddig. Der finst ikkje eit einaste rotete rom. Der finst ikkje hus ein gong, eller vegar, bilar, fly og mobiltelefonar. Alt er vekke. “Ryddar vekk alt,” skriv han. Slik, no er alt vekke. Ja, ikkje trea og elva og enga, så klart. Naturen er der endå. Og Renate, han kan ikkje rydde vekk henne. Kan ikkje, vil ikkje. Berre han og Renate. Tenk det. I den parallelle verda er det slik. Han har bestemt det, her og no. “Her er berre plass til deg,” og deg, det er Renate.

Tida går. Klokka på veggen over pulten viser ti på tolv. Det er seint, og ganske mørkt ute. Så mange timar han har sitte her og skrive, og så lite han har fått ned på papiret! Det er ikkje noko kjekt dette. Han kjenner fortvilinga sige innover seg, føler behov for å kvile hovudet. Legg det ned på pulten, ser på orda sine som dansar rundt rett framfor auga. Det gir inga meining. Rydde, rote, ransel, rime. Renate.

Rime? Som i dikt, kanskje, eller limerick. Han set seg opp, stirrar på arket sitt. Det har jo blitt eit dikt, eller i det minste eit lite vers.

Eg ryddar plass i hovudet mitt

Ryddar vekk alt rotet

Ryddar vekk alle møblane

Ryddar vekk alt

Her er berre plass til deg

Ja, slik må det vere, det må halde, tenkjer han. Læraren kan ikkje forvente ein fyldigare tekst, no, slik situasjonen er. Han vil sikkert forstå. 

(Tekst: Ole Jørgen. Illustrasjon: Elev i 8A)